ForumWodne.pl

Jestem po próbie generalnej gotowania "gulaszu" w "kociołku". Użyłem do tego waka, czy jakoś tak się to nazywa.
Składniki to:
Swojski smalec ze skwarkami
Cebula x 3
Papryka x 2
Czosnek x 6 ząbków
Pietruszka
Piersi indycze 0,9 kg
Pieczarki 0,5 kg
Pomidory x 3
Wszystko pieczone było suchym drewnem bukowym w grillowędzarni, po wcześniejszym jej rozgrzaniu.
Pieczenie - gotowanie (obróbka cieplna), trwało ponad godzinę.
A tak to wyglądało w trakcie warzenia:

Dzisiaj po raz drugi zrobiłem swój "kociołek". Ty m razem przepis nieco inny, bardzo prosty.
Składniki:
80 dkg chudej wieprzowej łopatki
pół niedużej główki białej kapusty
2 cebule
6 ząbków czosnku
czubata łyżka swojskiego smalcu ze skwarkami
przyprawy: sól, pieprz, słodka papryka, majeranek
Czas przygotowania potrawy i pieczenia - 1,5 h
Podobnie, jak na początku tematu radził eltech, na łyżce smalcu przyrumieniłem posiekaną cebulkę, po kilkunastu minutach dodałem do tego drobno pokrojoną i obtłuczoną łopatkę z czosnkiem. Całość podlałem wodą (pół szklanki) i wszystko smażyłem (dusiłem) przez niecała godzinę. Na koniec, na 20 - 30 minut dodałem posiekaną kapustę. Po zesmażeniu zrobił się taki niby bigos, ale bardzo mięsny.
Wyglądało to tak:

Nie pływaliśmy w minionym roku dużo, ale wspomnienia mamy miłe. Szczególnie, kiedy po spokojnej tafli Adriatyku, sunęliśmy wieczorem do niedalekiej restauracyjki na kalmary.
Miłe wspomnienia:

Artur dobrze mówisz, że należałoby coś skrobnąć o moim canoe. Wskakuję więc do działu canoe i tam opisze, co to jest i jak ją zbudowałem.

Do zbudowania własnego canoe zmusiło mnie, przede wszystkim zdrowie. Miałem kiedyś niebieskiego Prospectora, którym świetnie się pływało. Spędziliśmy nim rodzinnie m.in. tydzień na Adriatyku, oczywiście przy brzegu, codziennie wypływając i wracając w miejsce startu. Było też kilka spływów naszymi rzekami, Wartą, Odrą i Nysą Kłodzką, na różnych odcinkach. Niestety, kanadyjka ta miała jedną poważną wadę - WAGĘ. Łódź ważyła 42 kg. Dla mnie (a dokładnie dla mojego kręgosłupa) byłą to rzecz zabójcza i dlatego z przykrością oddałem ją, za należyta opłatą, w inne ręce. Później przyszły lata, w których pływałem mniej, a kiedy potrzebowałem popływać, zawsze nieoceniony był Siacho - Stanisław Smerecki. Człowiek w świece kanuistów i szkutników pewnie dobrze znany. Osoba Wyjątkowa. To dzięki Niemu zacząłem pływać kanadyjką. On też, w razie potrzeby, pożyczał mi swoje kanadyjki, nawet na zagraniczne wyjazdy. Jednak biorąc cudzą własność, strasznie się o nią boję, by jej nie zniszczyć. I mimo, iż Siacho zupełnie się ewentualnymi zadrapaniami, czy uszkodzeniami nie przejmował, to ja nie chciałem niszczyć Jego sprzętu. Postanowiłem więc, 2 lata temu, zrobić prostą, taką z 3 kawałków sklejki, płaskodenną kanadyjkę, chyba opisywaną gdzieś tutaj, jako qick canoe, lub jakoś tak. Kiedy Siachowi przedstawiłem mój pomysł, skrytykował mnie za brak gustu i zagroził :twisted: , że przestanie się ze mną przyjaźnić, jeżeli będę chciał z nim pływać na czymś najbrzydszym na świecie.
Do zmiany pomysłu przekonał mnie, tym bardziej, że w tamtym czasie zaczął budować według nowego projektu sklejkową kanadyjkę dla naszego kolegi Kuby. To znaczy Kuba część rzeczy robił sam, a Siacho zajmował się zadaniami najbardziej odpowiedzialnymi.
Aby moja kanadyjka była lekka, musiałem zdecydować się na lekką sklejkę. Wybór padł na okume - 6 mm.
Kiedy dotarły arkusze zaczęła się praca. Rozrysowanie poszczególnych sekcji z szablonów Kuby, frezowanie krawędzi, wiercenie otworów i zszywanie drutem miedzianym. Po kilkunastu dniach (z przerwami) jednostka złapała pierwszy kształt. Później było dociskanie, żywicowanie, układanie warstw maty szklanej, szlifowanie i jeszcze raz żywicowanie. Wszystko, z braku czasu, trwałą bardzo długo, gdyż Siacho miała swój duży projekt, ja swoją pracę i nie miała kto przy kanadyjce działać.
Ostatecznie po dłuższym czasie zebrało się trochę energii i wolnych godzin i tym samym kanadyjkę skończyliśmy. Tu wielkie podziękowania dla Siacha. Dla mnie, jest o Artystą Szkutnikiem. Wyszukuje w drewnie piękna i potrafi je odpowiednio skomponować.
Wszystkich danych technicznych nie pamiętam, ale mniej więcej wygląda to tak:
długość coś koło: 470 - 480...?
szerokość: 91 cm
waga około: 20 kg
sklejka: okume
wykończenie: z jesiona
wkręty i śruby ze stali nierdzewnej
wyplot siedzenia z jakiejś tam taśmy
Po tym wszystkim, już sam, zrobiłem składaną (jak książkę) ławeczkę środkową dla dzieci, oraz dwa wiosełka, by mieszały wodę.
A to nieliczne zdjęcia, które robiłem w trakcie budowy łodzi:

I kilka zdjęć jak łódka prezentuje się na wodzie i w górach :

O Siachu mogę powiedzieć nieco więcej z racji czasu, jaki się znamy, przepłyniętych kilometrów, sąsiedztwa w tej samej miejscowości i ilości wypitych herbat. Jak napisałem, jest to nie tylko szkutnik posiadający w głowie i dłoniach ogromny warsztat, ale artysta w tym co robi. Niektóre kanadyjki, które wychodzą spod Jego ręki, są tak śliczne i pomysłowe (z niespotykanymi nigdzie indziej detalami), że aż serce boli kłaść je na wodzie (w której jest przecież brud), nie mówiąc już o przetarciu o konar czy jakieś dno. Siacho nie ogranicza się tylko do budowy canoe. Biegle zna techniczny język angielski i podejmuje się robienia łodzi z dawnych czasów. Tajemne dla mnie rysunki potrafi rozszyfrować i urzeczywistnić. Przy tym jest dokładny. Kiedy chciałem skrócić coś przy budowie mojej łodzi, nie pozwolił, argumentując jak zwykle, że musi to być ładne.
Ma swój klimatyczny warsztat, w którym przed laty budował kajak, którym miała być podjęta jedna z pierwszych prób przepłynięcia Atlantyku. Kajak niesamowity, dla mnie kosmiczny. Zdjęcia gdzieś mam, ale nie znajdę szybko, bo zrobione z 6 - 8 lat temu?
Jako o człowieku, muszę powiedzieć też tylko same dobre rzeczy. Potwierdza to ogromna ilość osób - przyjaciół, która odwiedza dom Marii i Siacha. Tak gościnnych i ciepłych ludzi, dziś praktycznie już się nie spotyka.
A pływanie z Siachem, to poezja. Spokój, pewność działania i radość z pływania. Atmosfera więcej niż wspaniała :||: . Kto z Nim, a najlepiej z Nim i Panią Marią był na jakimś spływie, ten wiem o czym piszę.
Mogę powiedzieć na koniec tyle, że jestem dumny, że mogę być w gronie bliższych znajomych Marii i Siacha.