| Biuro Turystyki Kajakowej AS-TOURS | PROZONE - wypożyczalnia kamer GoPro! | KONKURS RELACJA MIESIĄCA |

Znalezione wyniki: 4

Wróć do listy podziękowań

17-19.06.2016 PILICA

Ostatni weekend spędziliśmy w doborowym towarzystwie nad Pilicą. Wstępnie mięliśmy wybrać się z Asią na spływ okołowarszawski jednak udało się zgrać małą ekipę i w 10 osób popełniśmy spływ z Tomaszowa Mazowiekiego do Grotowic. Łącznie było to 34 km niespodziewanie wartkiej rzeki, zanim jednak przejdę do szczegółów wodnych wtrącę małą uwagę od mojej skromnej osoby. Otóż osobiście nie wierzyłem, że uda się zebrać chociaż 1 osadę na spływ, jednak "potęga" mediów społecznościowych okazała się niezastąpiona przy organizacji wydarzenia jakim jest 2i pół dniowy spływ. Cały proces odbywał się na ryjbuku, a ponieważ ja nie posiadam, ominęła mnie całość prac organizacyjnych :P co nie znaczy, że nie podpowiadałem przez ramię :lol: W każdym razie UDAŁO SIĘ!

Wstępnie dogadaliśmy menu, podzieliliśmy się zakupami i w piątek z naszą czerwoną kanadą na dachu oczekiwaliśmy na przyjazd Jolandy Małgorzaty i Kazika do Płocho, albowiem mięliśmy dojechać razem. Tradycyjnie chęć zabrania jak najmniej rzeczy starła się z chęcią zabrania "wygodnickich" gadżetów. Na szczęście auto w nadwoziu kombi i kanada zniosły nasze fanaberie... Z niecodziennego szpeju pojawił się nowy ogniskowy stojak amelionowy, ręczny mulitimikser na korbkę czy jak to tam się nazywa, nowa używana gofrownica (świetna by dociążyć łódkę), składany mini stoliczek i oczywiście nasz najważniejszy załogant - Różowa Dziewczynka :). Była też tuba do oglądania dna i sikawka jako niezbędny element szpeju wodnego.

Do Przystani w Tomaszowie dotarliśmy jako pierwsi, rozejrzeliśmy się po ośrodku, mięliśmy niewielki problem z zamelinowaniem się, ponieważ nie wiedzieliśmy na czyje nazwisko dokonano rezerwacji pola i kanad. Po powołaniu się na znajomość z Krzystofem Jarzyną ze Szczecina, dyskusja została ucięta i mogliśmy rozłożyć nasze obozowisko. Ponieważ w sobotę miała startować kajakowa masa krytyczna w ośrodku roiło się od braci wodniaków. Na szczęście udało się wybrać cichy i w miarę intymny zakątek (co nie do końca podobało się panom z obsługi imprez bo podobno a naszym miejscu miały stanąć dmuchane gumowe zabawki dla dzieci). Wspólnie z Kazikiem wypłynęliśmy w górę rzeki poszukać drewna na ognisko – na terenie paliły się już 3, ale raczej organizatorzy nie byliby zachwyceni naszymi kotłami i gotowaniem na nich. Na szczęście za pierwszym zakrętem natchnęliśmy się na zwałkę, skąd pozyskaliśmy opał.
Rozpalono ogień. Na kolację przewidziana była grochówa, ale żeby nie było tak wesoło – najważniejszego składnika zapomnieliśmy – wyszła więc zupa niegrochowa. Pobudkę zaplanowaliśmy na 0800. Strudzeni podróżą, przy rytmach discopolo i szlagierów z najdalszych cygańskich osiedli kładliśmy się spać ok północy.

Kazik dokonał na nas pobudki po 0600 rąbiąc drewno! Po co?! Na co? Tego on sam nie był w stanie wyjaśnić. Zebraliśmy się powoli do śniadania – obowiązkowa jajówa, kawa i takie tam. Zwinęliśmy obozowisko i zamiast wystartować, czekaliśmy przy miejscu wodowania, które zakorkowały kajaki. Udało się nam wypłynąć dopiero po 1100, kiedy cała stonka spłynęła z prądem.
Na odpoczynek, ochłodę i popas zatrzymaliśmy się na niewielkiej plaży. Kawa, ciasteczka i już nie pamiętam co jeszcze. Oprawę artystyczną zapewnił klif z gniazdami brzegówek (?), więc patrzyliśmy z podziwem jak małe samolociki lądują w swoich piaskowych hangarach.
Przed wypłynięciem dostaliśmy namiary na ciekawe miejsce biwakowe na nocleg. Niestety broniły go osy, które zagnieździły się na piaszczystym zejściu do wody. Powoli popłynęliśmy dalej i za kilkoma zakrętami dobiliśmy do brzegu. Standardowa procedura – rozstawienie namiotów, ogarnięcie opału, ognia i w ruch poszedł kociołek. Na deser zaplanowane były gofry. Wniosek jest jeden: warto zabierać gofrownicę na spływ :D
Niedziela przywitała nas ogromnym żarem, co i nie za bardzo mi posłużyło, zaobserwowałem mianowicie u siebie początki przegrzania / udaru – generalnie musiałem się mocno schłodzić. Co nie było takie łatwe, bo na śniadanie obiecałem ferajnie naleśniki.
Pakowanie, ogarnianie obozowiska i wypłynęliśmy na krótszy o połowę końcowy etap. Rzeka niosła nas wartkim nurtem, obfitując w liczne małe bystrza, mielizny piaskowe i kamienne. Na jednym uciekła nam z canoe arafatka – udało ją się na szczęście odnaleźć zaczepioną o jakiś korzeń kilkaset metrów dalej.
Przed samym dobiciem do mety zrobiliśmy sobie postój w cieniu wierzby, posilając się zabranym z ogniska małym kociołkiem (zebra) wypełnionym ziemniakami, boczkiem i cebulką MNNNNNNNIIIIIIIIAAAAMMMMM
Spływ zakończyliśmy obiadem w lokalu z wielkim M w nazwie. Podsumowując: było super, bardzo zacna ekipa, liczymy z Asią na kolejny wspólny spływ…
Uwaga dodatkowa: z 10 osób tylko ja zaliczyłem 2 spotkania z kleszczami: jeden upodobał sobie moją nogę pod kolanem, drugi, jakby to ładnie ująć ……… pośladek.

Aha, oczywiście na spływie nie może zabraknąć suchara:
Przepraszam, każdy może się pomylić. Powiedział pedofil odstawiając karła.

Niechcący długo wyszło, ale musiałem dać upust swojej mani grafomańskiej, jednocześnie z niecierpliwością oczekuję na relację Olgi  AHOJ!

fotosy:
https://goo.gl/photos/tHARR4s6bnLYDF9W9
przez glynu
21 czerwca 2016, o 09:21
 
Skocz do działu
Skocz do tematu

3 x PROSPECTOR CANOE

Pomysł na budowę kanad wykiełkował po problemie z wypożyczeniem łódek w Warszawce na spływ Kanałem Żerańskim w 2016 r. Pojawiła się inicjatywa, by wydziergać quick canoe wg projektu Michaela Storera. Taką własnoręcznie zbudowaną łódką pływa nasz forumowy Kolega Artur. Wymieniliśmy razem kilka uwag, trochę podpytaliśmy i w efekcie nabyliśmy ww. plany. Szykowaliśmy się do budowy 4 łódek. Została tylko rozmowa z Radkiem z radekkanu.com przy okazji zeszłorocznego strugania wioseł, żeby dopytać o kilka niuansów odnośnie budowy. Kiedy usłyszał co chcemy dziergać, pokręcił głową i ostatecznie odwiódł nas od zamierzonego projektu. Ze szkutni wyjechaliśmy z planami prospectora. Czas budowy 4 quick canoe szacowaliśmy na 4/5 łikendów, czas budowy prospectorów znacząco się wydłużył w stosunku do zamierzeń ze względu na większą ilość planek, detali i sam rozmiar łódek. Ostatecznie budowa przeciągnęła się na większość ciepłych łikendów września 2016, oraz maja - sierpnia 2017 r. Jeszcze w ubiegłym roku jedna łódka wypadła z budowy i rozpoczęliśmy dłubanie 3 kanad. Z braku szkutni z prawdziwego zdarzenia na Kazikowym podwórku na płytach chodnikowych ułożyliśmy 2płyty osb – to był nasz stół do rysowania i wycinania. W stosunku do oryginału nasze łódki zostały skrócone i odpowiednio zwężone, tak by zmieścić się w 2 długościach sklejki. W efekcie mają 462 cm długości, czyli ok 15 stóp. Najpierw odrysowaliśmy szablony na sklejce i rozpoczęło się mozolne rzezanie wyrzynarkami. Po wyskrobaniu ostatniej planki jedna osb została pocięta na wręgi, druga oddawała nam jeszcze nie raz przysługę jako stół...
Zaczęło robić się ciemno i zimno, tzn. jesiennie, więc dalsze prace zostały przełożone na kolejny rok. Z niecierpliwością oczekiwaliśmy pierwszych ciepłych dni. W tym roku pogoda jaka była każdy pamięta, więc początek sezonu nastąpił w zasadzie w połowie maja. Kazik naciskał na szybkie rozpoczęcie robót, ciekawe dlaczego… Bo chyba nie przeszkadzały mu prawie 2,5 metrowe elementy ułożone w pokoju pod ścianą… No na pewno nie…
Gdy temperatura podniosła się, grunt obsechł, przygotowaliśmy „altankę” do budowy. Głównie rencyma Kazika. Za surowiec posłużyły płyty chodnikowe i stara podłoga z domu. Planki zostały sklejone, w między czasie odwiedziliśmy pobliski skład budowlany w celu nabycia drewna. Jak się później okazało, nie był to ostatni raz. Ponieważ były to nasze pierwsze doświadczenia z budową, nie chcieliśmy używać egzotycznych/kosmicznych technologii, coby ograniczyć koszty i ewentualne straty, jeśli by się nam nie udało.
dalej to już tylko mieszanie żywicy, klejenie, szlifowanie, szlifowanie, znowu mieszanie, znowu klejenie i kolejne szlifowanie, szlifowanie, szlifowanie... Po ostatnim szlifowaniu przeszliśmy do lakierowania. Później znów szlifowanie i ostatnie warstwy lakieru.
Oprócz pływadeł wyrychtowaliśmy równocześnie 3 wannigany i 3 komplety wioseł.

DANE TAKTYCZNO-TECHNICZNE:
Długość: 462 cm / 15 ft
Materiał: Sklejka 5mm topola, obustronnie laminowana tkaniną 150 g/m2 układaną na zakładkę, drewno sosnowe
Lakier: zewnątrz – polren dwuskładnikowy (niebieski, czerwony, zielony), wewnątrz + drewno – v33 bursztyn
Żywica: klejenie: epidian 5 + tff, laminowanie: epidian 53 + et
na gościnnych występach pojawił się też mój ulubiony klej poliuretanowy puchnący :lol:
Śruby, wkręty, elementy ze stali nierdzewnej
Uzbrojenie: sikawka

FOTOSY: https://goo.gl/photos/rDbzTGsFKNVswevZ8

UPRASZA SIĘ POZOSTAŁYCH DŁUBACZY O UZUPEŁNIENIE GALERII.

Uwagi:
W trakcie budowy, dzięki swoim pomiarowym zdolnościom Kazik dorobił się tytułu Inżyniera i przy okazji Jego łódka została przez nas ochrzczona „mniej więcej” lub „na oko”.
Nie ucierpiało żadne zwierzę, ani człowiek, no może poza sąsiadami Kazika.
Oczywiście nie ustrzegliśmy się kilku baboli, jak na przykład przesunięcie przy sklejaniu jednej z planek. Lekarstwem okazała się szlifierka zwana diaxem, a przez „Januszy” boszem. Następne partie przy sklejaniu stabilizowaliśmy drobnymi gwoździkami. Łatwiej, szybciej i precyzyjniej byłoby najpierw skleić całe płaty sklejki, a dopiero później wycinać plankę na całą długość burty, niestety z braku dostatecznie długiego miejsca, najpierw cięliśmy dwie części pasa, a dopiero potem sklejaliśmy. O dziwo metoda szycia i klejenia wybacza dużo błędów – na pewno więcej niż się spodziewałem…
Co do czasu – ręczne wycinanie planek zajęło nam tyle czasu ile planowaliśmy początkowo budować quick canoe. Niedokładności przy wycinaniu pierwszych listew, mściły się na etapie doprowadzania ich do kultury zabierając nam cenny czas.
Trytki są dużo wygodniejsze i bezpieczniejsze (jeśli musi się przestawiać takiego jeża), do tego zaciskanie idzie szybciej niż kręcenie drutów.
Niestety nie doszacowaliśmy kosztów (o wiele większe niż zakładane na początku zużycie papieru ściernego, żywicy do laminowania i drewna ze względu na występujące sęki i kleksy żywiczne – nie wiem jak taka wada się nazywa), z drugiej strony, po wszystkim zostało każdemu z nas garść wkrętów nierdzewnych, po słoiku żywicy, lakieru i arkusz taniny szklanej, i różne drobne elementy.

Wydaje mi się, że wszyscy przyznają mi rację, że największym problemem okazała się przedłużająca się budowa. Pod koniec dłubania chyba już nie mogliśmy na siebie patrzeć…
Mimo tych wszystkich przeciwności, zakończę parafrazą: szyjcie i klejcie!
Niestety to wciąga i przed końcem pierwszej konstrukcji już się zaczyna myśleć o kolejnej…

Podziękowania:
Dla Radka z radekkanu.com za plany, pomoc i namieszanie nam w głowach i wszelkie otrzymane wskazówki.
Dla Mamy Kazika, za to że nas dokarmiała.
Dla Kazika za zorganizowanie warsztatu z dostępem do elektryczności (człowiek mający to na co dzień, przestaje doceniać udogodnienia jakie niesie za sobą prąd z gniazdka…)
Dla Olgi i Asi, za to że cicho siedziały w kuchni przy garach i nie przeszkadzały. Nie no skłamałbym i zgrzeszył – Obie czynnie brały udział w działaniach fizycznie i umysłowo, ale nie mogłem się powstrzymać…
I jeszcze raz dla Asi, Oli, Kazika za wspólną budowę, trochę zabawę, wieczorne grille i że znosili jak je**łem ich z góry na dół i w poprzek. Moim usprawiedliwieniem niech będzie to, że ktoś musiał jakąś dyscyplinę zaprowadzić.
przez glynu
2 października 2017, o 12:03
 
Skocz do działu
Skocz do tematu

07-09.09.2018 LIWIEC

Zacznę od końca, czyli od podsumowania: bardzo owocny spływ. Dosłownie i w Przenośni, ale o tym poniżej. Kto był, wie jak było, kto nie był, niech żałuje. W miniony łikend chlupaliśmy po Liwcu. Na start i logistykę wybraliśmy gospodarstwo agroturystyczne w Wólce Poroszewskiej. Z różową i zakapiorem dojechaliśmy w piątek wieczorem zaliczając po drodze postój na lody rzemieślnicze w Jadowie, potem zahaczyliśmy o punkt widokowy Sowia Góra. Zabawnie musiało wyglądać auto załadowane 2 łódkami z mozołem wspinające się po żwirowej drodze na parking na szczycie. Wzniesienie porastały krzaczory z czarnymi owockami, więc oczywiście nie byłbym sobą, gdybym nie wsadził do ryja smakowicie wyglądających kuleczek. Były strasznie cierpkie, na szczęście nie umarłem :roll: . Po rzuceniu okiem na okolicę spostrzegliśmy facia, który zbierał kuleczki do wiklinowego koszyczka. Nie był to czerwony kapturek, ani wilk, i na babcię też nie wyglądał. Wyjaśnił natomiast, że te krzaczory to tarnina :idea: fermentacja-> destylacja-> preparat :idea: Postanowiliśmy pojawić się na małe zbiory w czasie spływu lub drodze powrotnej. Na miejscu startu położonym przy urokliwym mostku zebrało się akurat kilku ofrołdowców (tak, jesteśmy w Polsce i będę spolszczał) z landkliniki, z którymi spędziliśmy wieczór przy ognisku. Towarzystwa dotrzymywały nam tutejsze pieski, wygrzewające się przy paleniku i korzystające z głaskania niewiast. Nie obyło się oczywiście bez degustacji trunków i wzajemnego przekonywania się który sposób spędzania wolnego czasu jest fajniejszy ;) Wiadomo przecież, że leżąc w przyhotelowym basenie i nic nie robiąc, aaaa żartuję, to nie to forum :lol:
KOZA.jpg
W sobotni poranek dotarł Włodek, po nim Olga i Agatka. Po powitaniu, przytulaniu, przepłukaniu przełyków, pakowaniu (wszystko na p) 4 kanady wypłynęły na poszukiwanie przygody.
W tym miejscu poproszę młodka o przypomnienie przepisu na napój jaki ze sobą przywiózł
Nie pamiętam już kto mnie nastraszył, że Liwiec potrafi nieść bardzo mało wody. W piątek wodowskaz w Łochowie wskazywał 108 cm, w Zaliwiu 146 cm i jak się okazało, taki poziom daje jeszcze margines bezpieczeństwa do komfortowego wożenia d*py po wodzie, znaczy się, pływania.
Bobry elegancko wyczyściły brzegi i najbliższe okolice koryta z drzew, więc nie napotkaliśmy żadnych zwałek, Nie było też cienia jaki na wodę rzucają przybrzeżne drzewa. Większość ptaszków też już chyba zabrała nogi za pas, bo poza kilkoma nie widzieliśmy pierzastych przyjaciół. Nie nudziliśmy się jednak, ponieważ na tym odcinku Liwiec strasznie meandruje i ciągle musieliśmy kontrować kurs by nie wylądować w trzcinach czy innych trawach.
LALA.jpg
Ok 16 znaleźliśmy ładną polankę na nocleg (była plaża, równa łączka, bliskość lasu z opałem), zdecydowaliśmy się jednak pociągnąć dalej z zamiarem dopłynięcia do Sowiej Góry.
Rozstawiliśmy obozowisko, i z zakapiorem wyruszyliśmy w 2 różnych kierunkach w poszukiwaniu opału (szkoda, że nie przygotowaliśmy zapasów po drodze, płynąc kanadyjką nie ma problemu z zabraniem zapasów, a uniknęlibyśmy dalekich spacerów). Wieczór upłynął na konsumpcji i był pełen opowieści dziwnej treści.
W nocy jakieś zwierzątko szeleściło workiem stojącym obok namiotu i kiedy wyskoczyłem ze środka usłyszałem tylko chlupnięcie w wodzie. Kiedy rano znów usłyszałem szelest, delikatnie odsunąłem suwaki namiotu, wyskoczyłem… I ujrzałem młodka, który konsumował śniadanie…
Leniwy niedzielny poranek, który zaczął się oczywiście od kawy, jajówy i dalszej części rozmów o wszystkim i o niczym zakończyliśmy żniwami owocowymi.
OWOCE.jpg
Na wodę zeszliśmy dobrze po południu, szyk tego dnia się rozciągnął, rzeka wyprostowała swoje koryto, my z różową wysunęliśmy się na czoło. Uwielbiam momenty kiedy dookoła jest absolutna cisza przerywana jedynie rytmicznym chlup chlup chlup chlup. Pozwala mi to napawać się przyrodą i cieszyć widokiem zasłanianym jedynie plecami różowej…
Dotarliśmy do Liwia, mały zameczek, ze skromnymi zbiorami, mający jednak potencjał na coś dużo bardziej interesującego. I chyba zaczyna się coś zmieniać, bo na dziedzińcu widać prace budowlane, a przed zamkiem trwa budowa drewnianego molo. Albo będzie to molo lądowe, albo na zamku w Liwie szykują się na potop.
ZAMEK.jpg
Postanowiliśmy zakończyć w Węgrowie. Ostatnie 500 m powierzchnie wody pokrywała zielona murawa. Ciężko było się przez nią przebić. Aby dobić do brzegu musieliśmy wiosłami, niczym w ogromnym kotle zupy odgarnąć tą zieleninę. Żegluga Elbląska reklamuje swoje rejsy jako rejs statkiem po trawie, my mięliśmy spływ po trawie...
TRAWA.jpg
TRAWA2.jpg
Na miejscu startu zjedliśmy smaczny obiadek, spróbowaliśmy koziego sera produkcji gospodyni, którego oczywiście nabyliśmy po kawałku do domu. Różowa pożegnała się z kozami i rozjechaliśmy się do domów.
W tym miejscu powinna pojawić się fotografia grupowa. My mamy jedynie tło do tejże:
DREWNO.jpg
Dziękujemy za wspólny spływ, czekamy na więcej. Fajnie było się z Wami zobaczyć po raz pierwszy lub ponownie. Kolejny etap planujemy zacząć w Węgrowie, tym razem za zaporą (to informacja dla tych, którzy chcieliby dołączyć). Na koniec uprzejma prośba do pozostałych: DAWAĆ ZDJĘCIA!!!

fotosy różowe:
https://photos.app.goo.gl/XbAf1f9k6AET8hJNA
przez glynu
10 września 2018, o 13:02
 
Skocz do działu
Skocz do tematu

Re: 07-09.09.2018 LIWIEC

... Dziękujemy za wspólny spływ ... Fajnie było się z Wami zobaczyć ...
Ja także bardzo dziękuję za wspólne niespieszne wędrowanie Liwcem.
Cieszy mnie że poznałem w realu kolejne "zwichnięte wodą" fajne osoby.
... W tym miejscu poproszę młodka o przypomnienie przepisu na napój jaki ze sobą przywiózł ...
Szprycer winny = słodki wermut + gazowana woda mineralna + plasterki cytryny (ze skórką) + kostki lodu
DAWAĆ ZDJĘCIA !!!
Brzmi tak groźnie że daję choć nie robiłem
przez mlodek
10 września 2018, o 15:56
 
Skocz do działu
Skocz do tematu

cron